Szkoła Podstawowa Nr 3
im. Jana Pawła II w Skoczowie

Karol Józef Wojtyła urodził się 18 maja 1920 roku
w Wadowicach. Jego ojciec, również Karol, był podoficerem armii austriackiej. Mama Emilia zmarła, gdy Karol miał 9 lat. Dom Wojtyłów znajdował się w rynku, w sąsiedztwie kościoła p/w Najświętszej Maryi Panny. Trzy lata później (1932) spotkało go kolejne nieszczęście – nagła śmierć starszego o 14 lat brata Edmunda. Miał zaledwie 26 lat.

Wadowicki dom jeszcze bardziej opustoszał. Ojciec starał się poświęcić każdą wolną chwilę synowi. Codziennie chodzili na Mszę Św., modlili się, organizowali mecze piłkarskie, wspólnie spędzali czas.

Po zdanej w 1938 roku celująco maturze zapisał się na Wydział Filozoficzny Uniwersytetu Jagiellońskiego na kierunek polonistyczny. W związku z tym przeprowadził się ze swoim ojcem do Krakowa. W 1939 roku rozpoczął się hitlerowski terror. Wraz ze swymi kolegami ze studiów rozpoczął pracę w krakowskich zakładach chemicznych „Solvay”.

W wapiennych kamieniołomach pracowali ponad swoje siły i możliwości fizyczne. W 1941 r. pojawił się w Krakowie wysiedlony z Wadowic Mieczysław Kotlarczyk, który znalazł przytulisko w mieszkaniu Wojtyłów. To tutaj narodził się pomysł założenia podziemnego Teatru Rapsodycznego, którego repertuar stanowiły dzieła wielkich polskich romantyków.

18 lutego 1941 roku po krótkiej chorobie zmarł jego ojciec, najlepszy przyjaciel i opiekun. W wieku 21 lat Karol Wojtyła został zupełnie sam, bez rodziców i rodzeństwa. Codzienny koszmar wojny i śmierć ojca pogłębiły dojrzałość i religijność Wojtyły.

Zafascynowany duchowością św. Jana od Krzyża chciał wstąpić do zakonu karmelitów. Jednak w czasie wojny nie przyjmowano kandydatów do nowicjatu. Ostatecznie wybrał tajne Metropolitarne Seminarium Duchowne w Krakowie.
1 listopada 1946 roku przyjął święcenia kapłańskie z rąk arcybiskupa Adama Sapiehy. Mszę Św. prymicyjną odprawił w krypcie św. Leonarda w katedrze na Wawelu. Po niecałych dwóch latach pobytu w Rzymie wrócił do Ojczyzny z tytułem doktora.

Został wikariuszem wiejskiej parafii Niegowić. W 1953 roku po obronie habilitacji podjął wykłady z Katolickiej Etyki Społecznej i Filozoficznej w Krakowskim Seminarium Duchownym oraz na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim.

W 1958 roku przebywając ze studentami na spływie kajakowym na Mazurach, został wezwany do Prymasa Polski, od którego dowiedział się, że Ojciec Święty mianował go biskupem pomocniczym Archidiecezji Krakowskiej.

W 1965 roku wraz z innymi biskupami Polski napisał list do biskupów niemieckich, zawierający następujące słowa: „Przebaczamy i prosimy o przebaczenie”.

W 1976 roku papież Paweł VI mianował go kardynałem. Ostatnią parafią, którą wizytował jako biskup krakowski, była parafia Św. Józefa w Bielsku-Białej na Złotych Łanach.

Zaledwie po 33 dniach sprawowania urzędu zmarł na atak serca papież Jan Paweł I. Do Rzymu na konklawe przybyło 111 kardynałów. W ósmym głosowaniu, 16 października 1978 roku, 99 kardynałów swoje głosy oddało na kardynała Wojtyłę, który przybrał imię Jan Paweł II. Inauguracja pontyfikatu miała miejsce 22 października 1978 roku. Jako zawołanie wybrał słowa „Totus Tuus”.